به گزارش قدس آنلاین، بااین‌حال، عملکرد نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، بنیامین نتانیاهو نیز برای اثبات این موضوع کافی است که سیاست تعلل، اتلاف وقت و جلوگیری از پایان جنگ - به‌خاطر بقای سیاسی - همچنان بر روند مذاکرات سایه افکنده است. با وجود این، روزنه‌ای برای خوش‌بینی ایجاد شده است که اساساً مبتنی بر تلطیف موضع جنبش حماس در مقایسه با مواضع قبلی خود است و همین نتانیاهو را وسوسه می‌کند با هدف مطالبه عقب‌نشینی بیشتر طرف فلسطینی، ناسازگاری بیشتری نشان دهد.
از سوی دیگر، مشخص شده است فرماندهان ارتش صهیونیستی علاقه‌مند به پایان جنگ هستند، حتی اگر هزینه آن، یک معامله تبادل اسرا با جنبش حماس باشد که عقب‌نشینی از اصول حاکم بر موضع اسرائیل در طول مذاکرات طولانی گذشته را شامل شده و قطعاً موضعی مبتنی بر افول آمادگی نظامی و توانایی ادامه جنگ است.
ساختار سیاسی و در رأس آن نتانیاهو هم مشتاق پایان جنگ و رسیدن به توافق تبادل اسراست. همان‌طور که از عملکرد نتانیاهو پیداست، نخست‌وزیر علاقه‌مند دستیابی به توافقی است که بیشترین تعداد زندانیان را در ازای آتش‌بس موقت برای هفته‌ها، آزاد کند که به اسرائیل اجازه می‌دهد جنگ را برای دوره‌های نامحدود از سر بگیرد. بااین‌حال، آنچه رسانه‌های عبری و مفسران آن‌ها تأیید می‌کنند این است که نتانیاهو علاقه‌ای به پرداخت بهای توافق با حماس ندارد؛ اگرچه این هزینه سبب برچیده‌شدن دولت او یا حداقل تضعیف پایه‌های آن باشد. با این زمینه، نتانیاهو دو کار متناقض انجام می‌دهد: او هیئت مذاکره‌کننده اسرائیلی را به قاهره فرستاد که نشان از تمایل او برای ادامه مذاکرات و دستیابی به توافق دارد و همزمان بیانیه افراطی خود را در تأیید تندروی اسرائیلی صادر کرد.
بااین‌حال، تنش حاکم بر تصمیم اسرائیل محدود به این نیست که چه کسانی نگران پایان جنگ هستند و چه کسانی نگران ادامه آن؛ بلکه عوامل داخلی و خارجی زیادی در این امر دخیل هستند؛ از جمله موضع آمریکا که توانایی‌هایش برای اعمال فشار، هماهنگ با عدم تعادل وضعیت جو بایدن و دولت او که سرگرم بازی سیاسی داخلی هستند، در نوسان است. همچنین تهدید فزاینده جبهه‌های پشتیبان مقاومت که قوی‌ترین عامل در مرحله کنونی جنگ است، در تعیین سرنوشت آن سهم مؤثری خواهد داشت. با وجود همه اختلاف‌نظرها در مورد تصمیم اسرائیل برای اعزام هیئت مذاکره‌کننده، تحولات بالا به‌طورکلی به سمت اتخاذ مواضع کمتر افراطی در مقایسه با آنچه درگذشته بود، پیش می‌رود.
در پایان، محتمل‌تر این است که نتانیاهو به مذاکرات ادامه دهد و درعین‌حال توافق را به تعویق بیندازد، درحالی‌که ساختار نظامی در تل‌آویو به فشار ملایم خود برای توقف جنگ ادامه خواهد داد؛ حتی اگر عملکرد گذشته‌اش با موضع رئیس هرم سیاسی همسو باشد. در نهایت، تضاد میان این دو موضع اساساً مبتنی بر تعیین حدود توانایی دستیابی به نتایج است و نه بر اساس اختلاف‌نظر در مورد خود نتایج. بااین‌حال، از هم اکنون نمی‌توان سوگوار مذاکره بود، حتی اگر زمینه آن وجود داشته باشد؛ در مقابل خوش‌بینی محتاطانه که آن هم زمینه‌های خود را دارد.
نظر شما